Het wordt me regelmatig gevraagd en ik kan niet zeggen hoe het met me gaat...
Eigenlijk wordt het verdriet en het gemis elke dag een beetje groter.
Er zijn momenten dat ik me echt wel iets beter voel,dat ik kan genieten van een vlinder van de lente.
Maar elke keer komt het ,als een donderslag bij me binnen dat mijn lief weg is.
We waren 31 jaar en 47 dagen samen.Altijd als hij weg ging kreeg ik een kus en een tot straks....
Deze keer heeft hij me geen gedag gezegd ,geen afscheidskus ,hij was zomaar zonder dat we het wisten verdwenen.Ik begrijp het nog steeds niet.Leef eigenlijk nog steeds in een soort van roes...
Een week voor het overlijden van mijn lief is ons Mam overleden en dat was goed en zelfs mooi.Ik was er bij,heb alles nog tegen haar kunnen zeggen,afscheid kunnen nemen.Ze keek me aan en ging.
Ons Mam was 93 en al heel lang klaar met haar leven. We waren heel verdrietig en gingen haar vreselijk missen maar met dit verdriet kon ik leven.
Mijn lief was 56 en zat nog vol plannen.Hij was niet klaar met leven.Zijn leven hield gewoon op!
Op een of andere manier moet ik alles opnieuw leren ,leren leven zonder de man waar ik nog steeds zoveel van hou....
11 opmerkingen:
Hallo Marrie-Jette, woorden zijn hier heel moeilijk te vinden, ik kan alleen maar zeggen dat ik aan je denk, en dat ik hoop dat je op een dag zult voelen dat het draaglijker wordt. God klem, dat is Noors voor een stevige omhelzing, Eke
Lief dat de mensen aan je vragen hoe het gaat, en je mag best zeggen dat het niet gaat, vertellen over je lief en het gemis mag altijd, het helpt op termijn alles een plekje te geven.
Lucht je hart maar, want steun heb je nodig, en een klein beetje steun van je internet vrienden doet altijd goed.
Alles heeft tijd nodig, en het een plekje gaan geven, in je leven, en dat je die leegt op kan vullen
ik denk aan je en wens je heel veel sterkte toe
Knuffel Joke
Wat goed dat je het opschrijft. Neem vooral de tijd. Hoe lang dat duurt bepaal je zelf.Sterkte.
Het is ook niet te snappen ,niet tebegrijpen en niet te aanvaarden. Het is eigenlijk zo oneerlijk! Maar je wilt en moet verder op de 1 of andere manier. Is geen boek voor,staat geentijd voor. Het enige wat we kunnen doen is luisteren als jij er over kunt schrijven en op afstand aan je denken en je soms even in stilte vasthouden.
Niemand kan je zeggen, hoe lang het gaat duren tot je het verwerkt hebt. Voor een ieder is dat anders. Schrijven kan je helpen te verwerken....hier op je Blog zullen altijd personen zijn, die je een "luisterend oor " kunnen bieden....
Goed dat je af en toe toch je blog als uitlaatklep gebruikt. Verdriet verwerken doet pijn en kost tijd. Genieten van kleine dingen is alvast een begin.... sterkte.
Wat een gevecht om je staande te houden. Vaak denk ik even aan je en het is fijn om Ieren berichtje van je te lezen.
Als mensen vragen hoe het met je gaat verwachten ze al snel dat je positief reageert. Vaak zitten ze niet op een negatieve reactie te wachten. Maar wat kunnen we anders dan eerlijk zijn?!
Hallo, Marrie-Jette
Ik ga je niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt, want dat weet ik niet.
Ik ga je ook niet zeggen dat het beter zal worden, want daar heb je nu niets aan.
Ik wens je alleen maar heel veel sterkte, en stuur je heel veel liefde om hier doorheen te komen.
Om de pijn te verdragen en de mooie dingen te blijven zien.
Knuffel van Annemarie
Een reactie posten